Ode aan de slaaptrein; India

3 augustus 2018 - Tamarindo, Costa Rica

Het wordt weer eens tijd om onze ervaringen van de wereld met de wereld te delen. En er is geen beter onderwerp om dit te doen dan over, hoe kan het ook anders, Incredible India!

En jawel, niet geheel toevallig, wederom het openbaar vervoer in Azie. Het blijft een fascinerend onderwerp. En het is tijdens het reizen onvermijdelijk. Men maakt heel wat kilometers om de wereldwonderen van deze aardkloot te bekijken. Bovendien leer je met het openbaar vervoer de cultuur in al haar gruwelijkheid kennen. DE manier om de lokale gewoontes te aan- be- en toeschouwen.

En zo gaan we van de bus in Sri Lanka naar de trein in India...      India...

India, tja, waar te beginnen. Ik zal me niet vergrijpen aan het cliche “You hate it or you love it” bullshit (al is dat wel verleidelijk). Maar je vindt het fantastisch of verschrikkelijk. Uuhh....Ow, dat is hetzelfde.

Als ik het in mijn eigen woorden zou mogen zeggen: Ik ben ontzettend blij dat ik er naar toe ben gegaan. Maar ik was net zo blij dat ik het land ook weer mocht verlaten.

Ik weet het niet hoor.... Het was ooit een machtig mooi rijk, met fantastische paleizen, indrukwekkende forten, imposante paleis-forten (gidsen daar halen deze dingen nogal eens door elkaar?!), enorm machtige imperiums en oprecht het mooiste & duurste mausoleum ter wereld (#zoekmachine-momentje?).

De oude torentjes zijn er altijd romantisch, de kanonnen zijn er groot (vooral Jaipur), de vrouwen (zelfs de bedelende) zijn prachtig gekleed – in alle mogelijke kleuren en combinaties waar Hollywood jaloers op kan zijn. Maar daar hebben ze Bollywood voor.       Zelfs met al het sarcasme in de wereld gaat het me niet lukken om de juiste woorden voor Bollywood te vinden. En toch ga ik het proberen.

Het was een willekeurige avond op een hotelkamer in Agra. Zappen op de kabeltelevisie van TATA. Wij kennen TATA inmiddels van de hoogovens in IJmuiden, maar TATA is een Chinese Multinational die, zoals veel Chinezen, de wereld langzaam opkoopt. Elke vrachtwagen in India is gemaakt door TATA en ook als je een keer de TV aanzet, zit je naar TATA te kijken.

Anyway, zappen op de televisie. Op de vooravond van ons bezoek aan de Taj Mahal (’s wereld mooiste $ duurste mausoleum dus, met een omzet van iets minder dan 100mln dollar) lig ik om 8pm in bed. We moesten namelijk om 5:15am op. Ik was nog niet moe, waardoor ik gebruik kon maken van een zeldzaam televisiemoment tijdens deze reis. Op zoek naar een Engelstalig programma op TATA television. Mijn biologische klok stond nog niet op 20:01 bedtijd, dus kom maar op met die afstandsbediening zeg ik! Zoals vaker begon het kanaal op 1. Toen 2. Daarna 3. En 4. En 5. En 6. En 7. En 8. En 9. En 10. En 11. En 12. En 13. En ja, ik vond het ook eentonig worden, want er was niets Engelstaligs. Pas bij kanaal 104 (ik was echt nog niet moe) welgeteld 1 Engelstalig programma. 105 was weer een Indiaanse/Indische (blijft lastig) telsell over tulbanden.   Wat overigens toch wel knap is wat die mannen doen, want die dingen zijn vaak wel 6 meter lang! Respect! Het is toch wat anders dan een stropdas.

Uuhh, ik dwaal af... De Taj Mahal, hotelkamer, oh ja, Bollywood. Wat een grappenmakerij is dat zeg. Haha. Het is een combinatie van het acteerwerk van Goede Tijden Slechte Tijden en The Bold and The Beautiful (van horen zeggen), de regie van een B porno film (wederom van horen zeggen), de muziek van een zwart/wit slapstick en ik heb er nu al te veel woorden aan vuil gemaakt. En ik mag me een ervaringsdeskundige noemen, want ik heb 103 zenders bekeken in 15 minuten tijd en pijn aan al mijn zintuigen gekregen! Wat een flauwekul is dat zeg.

Wat ik eigenlijk probeer duidelijk te maken, India heeft een indrukwekkende geschiedenis waar vrijwel elke natie jaloers op mag zijn en als je ziet wat daar nu van over is. En hoe een Indiaan, uuhh, Indier daar tegenwoordig mee omgaat. Niet te bevatten. Met Bollywood probeert de hedendaagse cultuur van India er nog iets van te maken, ondanks dat het lachwekkend is. Maar het dagelijkse leven? Ongelooflijk. Onbegrijpelijk. Onverstelbaar. De mensen zijn zo ranzig. Zo vies. Zo goor. Niet allemaal hoor. Maar echt wel veel, de meesten, het gros en de massa.

Daarbij is inmiddels bekend dat de oceanen op deze aardbol te kampen hebben met een plastic soup ter grootte van Frankrijk-  wat ik als natuurliefhebber verschrikkelijk vind. Nou India heeft last van een plastic soup ter grootte van.... India! Minus een aantal nationale parken welke prachtig en bijzonder zijn. Ware Jungle Books. Met echte Baloe”s en Shere Khan’s. Jawel we hebben ze gezien! Echt indrukwekkende dieren. Baloe was zelfs ‘ontsnapt’ uit het park en we kwamen m tegen op de weg terug buiten het park aan de rand van het dorp. Het hele dorp was uitgerukt om hem te bekijken en filmen. Baloe was altijd al de doerakker van Jungle Book J. En de tijger was zeer machtig. Ik ben geen kattenmens, maar voor de tijger maak ik een uitzondering! Wauw!

Maar dat was niet het punt wat ik wilde maken. India is prachtig met haar geschiedenis en natuur, maar de huidige bewoners van het land maken er echt een zooitje van. What a waste. Alsof er recent nog een 80-jarige oorlog heeft gewoed. Alles lijkt platgebombardeerd en nooit weer opgebouwd of hersteld. Er is geen huis te vinden wat af is! Niet te geloven! Het enige ‘gebouw’ wat wel af lijkt, is een hutje van stront.    Ja, je moet het zien om het te begrijpen. Ik kan dit het beste omschrijven als grote dikke eierkoeken van opgedroogde koeienpoep. En daar maken ze een soort van hutje van. Waarschijnlijk niet om in te slapen, maar wat het nut is, ik weet het nog steeds niet. Compost waarschijnlijk, maar in deze dingen wordt dus wel tijd geinvesteerd...?!

Huizen (hutjes) zijn niet af, overal, maar dus ook echt overal, ligt plastic en overal zijn mensen. Veel mensen. Op motortjes, scootertjes, fietsen, kamelen, olifanten, you name it, zij rijden erop. Midden in de hoofdstad, Delhi, ik zweer het. Olifanten en kamelen door het centrum van New Delhi.

Maar dat is ook het probleem denk ik. India staat bekend om haar tollerantie. En dat is iets moois, ergens. Maar wat in dit land gebeurt, kun je toch niet meer tollereren?! Het is alsof ze nergens iets om geven. Iedereen doet maar. Er is geen object wat je mij kunt noemen waar ik een Indier niet tegen heb zien plassen. Er is geen plek waar een koe nog nooit heeft gescheten (en de mensen ruimen dat dus niet op).  En er is maar 1 plek op aarde waar 24/7 lijken worden verbrand langs de rivier, de overgebleven stukken verkoold lichaam in de rivier worden gegooid en 10 meter ernaast mensen -in diezelfde Ganges- zich wassen of de was van het plaatselijke hotel doen.      Jawel, India, Varanasi.     En hoe goor dit alles ook klinkt, het is 1 van de meest indrukwekkende plaatsen waar ik ooit geweest ben. 1 van de meest heilige plekken op aarde. Waar het het Hindoeisme en het Boedhisme hun oorsprong kennen. Een plek waar je als buitenstaander deel uitmaakt van een enom dagelijks gebed aan de oever van deze Ganges, vervolgens onderdeel bent van het crematie ritueel, allemaal vanuit een houten roeiboot -van waaruit je het crematie-as ziet drijven in de rivier en bovendien waar Hindoes die niet alle beproevingen hebben doorstaan voor hun dood (kinderen, zwangere vrouwen en mensen die aan de ziekte lepra lijdden) aan een steen worden gebonden en naar de bodem worden gegooid.    Dat was een te lange zin, maar het ergste moet nog komen... Met deze informatie, zojuist verteld door de zeer kundige gids op de boot, zie je drie jonge kerels voorbij je bootje zwemmen met een te grote glimlach op hun mond, waar ze zeker weten dit water door naar binnen krijgen. Gatver.

Dat iets zo vies als de stad Varanasi zo overweldigend is, lijkt me duidelijk. Dat het een indruk en een ervaring voor het leven is ook. En dat is typisch India. Het zet absoluut haar stempel op deze wereldreis. Ga ik er ooit naar terug?    Alleen als koe als er toch zoiets als reincarnatie blijkt te bestaan en het lot dus bepaald. Want eerder zal ik hier voorlopig (zeg nooit nooit) niet naar terug gaan. Sowieso omdat er nog zo veel meer landen zijn waar ik nog steeds naar toe wil, maar vooral omdat het land toch een soort bittere nasmaak heeft achtergelaten.

En voor mij zijn dat grotendeels toch de mensen die ik heb ervaren tijdens deze 3 weken. Veel waren gewoon niet leuk, niet oprecht, niet betrouwbaar en vies. En wellicht is dat domme pech. Ik zal het nu niet meer weten.

Maar, de slaaptrein. Daar ging deze ode immers over...

Hoe gaaf is het, wanneer je een jaar van huis bent, je ouders naar New Delhi vliegen om gezamenlijk drie weken door India te reizen? En als je dan toch naar Varanasi gaat, je dan toch net zo goed in stijl kan gaan. Jawel, de 2e klasse slaaptrein van India. En ja er is een eerste klasse. En ja er is gelukkig ook een derde klasse. In de derde klasse gingen knabbel en babbel een kijkje nemen de volgende ochtend (de trein had uiteraard 8 uur vertraging) en het leek op een wagon uit de jaren ’40 die een gruwelijke eindbestemming had, gecombineerd met het benedendek van een piratenschip uit de VOC tijd. Krap, heet en vies (een woord dat toch vaak terugkeerd). Overigens waren de mensen hier wel aardig. Met een paar Indiers hijgend in de nek een sigaretje gerookt uit de wagon waarvan de deur niet dicht wordt gedaan. Geen Airco in de trein, geen ARKO (Alle Ramen Kunnen Open) in de trein, maar ADKO (Alle Deuren Kunnen Open).

Onze slaapcoupe was in alle opzichte prettiger dan de 3e klasse coupes, maar nog steeds, uuhhmmm, ‘gezellig’ zou er een woord voor kunnen zijn. Of luidruchtig. We hadden namelijk een hele ‘vaste slaper in onze coupe, een aanwezige vast slaper als u begrijpt wat ik bedoel. Ik houd af en toe ook best wel van een snurkje (volgens m’n schatje), maar deze kerel! Ai ai. Dat de ramen niet sprongen snap ik nog steeds niet. Hij trilde mijn oordopjes uit mijn oren. Dus van slapen was niet echt sprake in de snurktrein. Ach, in ieder geval was de coupe schoon. Totdat bij de 2e stop er honderden families ons kwamen vergezellen in de trein. (Toen de trein vertrok vanaf Jaipur om 23:00 –het vertrekpunt- was ie nog niet eens halfvol. Dus naief als wij allen waren, dachten we wel even een coupe voor onszelf te hebben. Je slaapt namelijk met 6 man in een ruimte, 2 driepersoons stapelbedden, zonder deuren en in de gang heb je ook driepersoons stapelbedden). Bij de 2e stop om 01:00 ’s nachts kwam me er toch een kudde mensen binnen. De trein was vol en iedereen begon hun tassen met eten uit te pakken en uitgebreid te eten?! Eet dan thuis vόόrdat je naar het station gaat, maar het zal wel aan mij liggen. Zo zet ik mijn vraagtekens bij meerdere gewoontes van de hedendaagse Indische cultuur, maar dat was al wel duidelijk denk ik.

Kijk, wij hadden een weloverwogen beslissing gemaakt met ons gezelschap van 4. En deze was om het grootste gedeelte van de reis door India semi-georganiseerd te doen. Dat houdt in, dat we een vaste chauffeur hadden vanuit Delhi tot aan het station van Jaipur richting Varanassi. Als ik me niet vergis was dit 2/3 van de gehele reis. Deze beslissing hadden we gemaakt na een fiasco in Delhi. Er was wat voorgevallen met meerdere taxichauffeurs, meerdere zogenaamde officiele touristenbureau’s, ‘behulpzame Indische buren’ in de Starbucks en andere zogezegd rotte appels van het land. (voor de nieuwsgierigen onder U: zoek maar op “scams India” icm bovenstaande trefwoorden en U zult vinden)

Een auto huren met chauffeur blijkt helemaal niet zo decadent te zijn voor een toerist in India. (Wel voor backpackende wereldreizigers zoals Knabbel en Babbel, maar omdat de familie overkwam naar India, maakten we die uitzondering). Zelf rijden door het land, met name de steden is zelfmoord - vandaar deze logistieke oplossing. Ik durf hardop over mezelf te zeggen dat ik een sportieve en niet-verlegen bestuurder ben, maar ik was wel degelijk blij met onze chauffeur Yas. Een vak apart; rijden door India. En dat getoeter. Haha. Echt bij alles, of het nu, inhalen, ingehaald worden, afslaan, afgeslagen worden (uh nee, dat niet), een koe op de weg, of welke willekeurige verkeershandeling dan ook, wordt er naar elkaar geclaxoneerd. Men hoort het van elkaar ook niet meer, want wat is de waarde van een claxon nog als alle voertuigen om je heen deze continue gebruiken? Ik kon er in ieder geval niet aan wennen.

Tijgers, mooie paleizen, Varanassi, de Taj Mahal, heerlijke stranden, we hebben zeker hele mooie ervaringen opgedaan. Bovendien heb ik dit met mijn schatje en met mijn ouders mogen meemaken. Dat is onbetaalbaar.

Ik denk dat ik dan ook maar moet gaan yoga-en. Dat is volgens mij waarom mensen steeds opnieuw terugkeren naar India. Tja, en zelfs yoga vind ik niet zo spannend. Ik heb het nooit echt geprobeerd moet ik eerlijkheidshalve zeggen, maar mijn been in mijn nek leggen klinkt voor mij niet aantrekkelijk. Dus nee, ik pas voorlopig voor India.

Toch ben ook ik niet te oud om te leren hoor. India heeft mij zelfs laten inzien hoe je als sales persoon spullen het beste kan verkopen aan je potentiele klant. Ik geef u twee voorbeelden van de verkooptechniek van Indiers. Beide situaties betrof schoenen.

1: Onze persoonlijke chauffeur krijgt naar eigen zeggen geen loon. Het onderdak en eten moet hij grotendeels zelf betalen en aan het einde van de rit is hij afhankelijk van de fooi die hij ontvangt. Dit wordt uiteraard niet vermeld door de agency waar de reis geboekt wordt... Hij verdient zijn geld door zijn klanten naar allerlei winkeltjes en kraampjes te brengen en dus commissie over de eventueel gekochte spullen te ontvangen. Dat bracht ons dus in een schoenenwinkel (ik wilde wel een paar Indische Birkenstocks voor 5 dollar of zo). Zo gezegd zo gedaan, ik stap de lederwinkel binnen en er komt een welgetrainde Indier (wat zeldzaam is) op mij af en vraagt wat ik zoek. Een paar lederen sandalen is mijn antwoord. Ik mag op een bank gaan zitten en na het achterhalen van mijn schoenmaat, worden er achteloos en nonchalant enkele schoenendozen voor mij op de grond gegooid. Dat ik deze maar eens moest proberen zei de ronduit chagrijnige en ongeinteresseerde kerel. Na een tiental te hebben geprobeerd, werd mij duidelijk dat dit een onbegonnen missie zou worden, simpelweg omdat het lelijke troep was. De ongeduldige salesman vroeg me tenslotte welke ik wilde kopen -voor sowieso veel te veel geld. Waarop ik te kennen gaf dat ik geen van allen mooi vond, dat ik hem wilde bedanken voor zijn ontzettend stimulerende ondersteuning, want daar lag het absoluut niet aan en dat ik ergens anders verder ging kijken. Zijn reactie was vervolgens subliem. Toen ik aangaf dat ik de sandalen niet mooi vond, zei hij met een stalen gezicht dat ik ze WEL mooi vond. Waarop ik hem oprecht verontwaardigd aankeek met een blik; maar volgens mij zei ik net toch iets heel anders?! En voordat ik kon reageren vroeg hij welke ik dus wilde kopen. Haha, dit is toch priceless.

1) Ik vind ze niet mooi.

2) Jawel, je vindt ze WEL mooi.

1) Ow? Nou doe mij die zwarte maar dan. Duhh.

Haha, wat een verkooptechniek.

2: Het andere voorbeeld was bij een benzine station waar we onderweg een soepje gingen eten. Ze verkochten er ook schoenen en mijn zoektocht was nog niet ten einde. Ik vroeg de beide heren of ze zwarte leren schoentjes hadden in maat 43. Ik kreeg mooie zwarte lederen schoentjes die mij te klein waren. De laatste in hun soort. De rest was bruin en rood. Helaas. Maar uiteraard probeerden ze me toch de rode en de bruinen aan te smeren. Ik probeerde ze voor de lol, maar geen enkele pastte me. Na dat kenbaar te hebben gemaakt, pakten een van de heren dezelfde zwarte schoentjes die ik 2 minuten eerder had geprobeerd en nota bene nog op de toonbank lagen en vertelde me dat deze wel eens konden passen en dat ik ze maar eens moest proberen...... Zucht.... ZO kan ik het ook ja.

Het zijn bijzondere mensen in India. Het is ook een bijzonder land. Ik keek onlangs wat van de foto’s terug van de reis (het is alweer maanden geleden dat we in dit land waren) en deze waren prachtig. Dat moet gezegd worden! Dat maakt het ook zo dubbel. Een prachig, maar tegelijkertijd smerig land met vreemde, maar ook lieve mensen. En daar wil ik mee afsluiten denk ik. Wordt iemand die er over nadenkt om naar India op reis/vakantie te gaan hier wijzer van? Nee. Ik ben er zelf ook niet veel wijzer van geworden... Wel rijker met een bijzondere ervaring...

9 Reacties

  1. Judith:
    4 augustus 2018
    Heerlijk om te lezen weer knabbel en Babel en geen India voor mij 😀, maar ik geloof zeker dat dit Lang in het geheugen blijft zitten 🙏🙏😘😘
  2. Mama Jolanda:
    4 augustus 2018
    Wat weer een geweldig mooi verhaal over een land wat ik niet zou willen bezoeken. Jullie zullen dit land nooit meer vergeten. Dat is wel duidelijk. XXX
  3. Quirine&Faye:
    4 augustus 2018
    Top verhaal wederom! Wat schrijven jullie toch leuk (en ik heb hier een kritische lezer ;) )
    We kijken enorm uit naar het verhaal over de walvishaaien! 😘
  4. Frank en Anja:
    5 augustus 2018
    lieve auteur/s, Lieve K & B
    Wat een fantastisch, geestig, en realistisch reisverhaal hebben jullie weer geschreven over dat land waar je zoveel vraagtekens bij kunt zetten !! Als er iemand over mee kan praten dan ben ik ( en uiteraard Anja ) het wel. Als vrienden, die heb ik gelukkig, vragen hoe was het in India, dan is het antwoord kort en krachtig : groot, vies, druk, heel warm, indrukwekkende history en veel spicy !
    Gelukkig zijn er ook nog gebieden zoals Goa, gelegen aan een heerlijke zee om weer bij te komen van alle indrukken.
    Het was voor ons heel fijn om met jullie 3 weken (!) rond te mogen reizen, zeker door jullie enorme "technische" kennis om van A naar B te komen, anders hadden we waarschijnlijk nu nog op het vliegveld van Delhi gestaan. Bedankt. Frank en Anja
  5. Babs:
    6 augustus 2018
    Hoi Joost en Marieke,
    Wat schrijven jullie leuk. Vorige verhaal was ook al zo grappig en mooi.
    Zoals jullie weten zijn wij al vier keer in India geweest en ik vind het geweldig. Mooie kleurrijke, lieve mensen. Wij hebben zoveel mooie wijze verhalen gehoord, die blijven hangen. Prachtige cultuur en ja het is naar onze begrippen misschien wel vies, maar wat wil je met meer dan een miljard mensen waarvan het grootste gedeelte ontzettend arm is en ze iedere dag opnieuw bezig zijn om te overleven. Te zorgen dat het gezin weer te eten heeft. Binnen een dag zie ik niet meer het vuil. En de godsdienst zorgt er oa voor dat de koe heilig is. Dus iedereen bewaart zijn afval.
    Ze hebben niets, maar geven alles weg aan nog armere mensen. Ik vind dat we daar wat van kunnen leren. We doen altijd alles met trein en lokale bus en ik voel me zo veilig en het is altijd spannend wat er in de trein of bus stapt. Van handelaar tot muzikant tot goochelaar. Geweldig.
    Zoals jullie zien ben ik India fan en wie weet gaan we nog een keer terug.
    Jullie gaan nog drie maanden op pad! Super. Dat wordt weer wennen als je terug bent, maar dit pikken ze je mooi niet meer af. Geweldig wat jullie doen.
    Lees graag nog meer verhalen.
    Liefs
  6. Cath:
    7 augustus 2018
    Hahaha wat mooooooi! Super fijn verhaal weer! Wacht met smart op de volgende 😘
  7. Aldo Breed:
    3 september 2018
    hahaha, veel plezier nog
  8. Sylvia:
    7 september 2018
    Heerlijk wat een verhaal! Een plezier om te lezen, en om ook te realiseren dat India niet voor ons is weggelegd. Te vies, te druk, maar daarom voor jullie een fantastisch ervaring. Heerlijk te lezen, dat jullie het zo naar het zin hebben, ook al is niet iedere dag een "fijne" dag, deze ervaring zullen jullie nooit vergeten. Dank voor jullie verhaal, "op naar de volgende ronde"!!!! Liefs
  9. Inge:
    6 oktober 2018
    Hi sis, wat een ge-wel-dig!! Verhaal!! Of je mijn gedachten omschrijft toen ik in India was, alleen veel mooier en levendiger. Het is zo wat ik er ook bij voelde en voel. Het intrigeerd, trekt en stoot af. Spijt dat ik Varanasi niet heb gezien en om ervoor terug te gaan..iets houdt me tegen. Maar ook zeg ik nooit nooit wat t is een mooie cultuur in een vies land. Die verkooptechnieken, ik zie je zitten en kijken: huh...ik wil ze wel? Oh ja, ook zo herkenbaar als je op inkoopreis bent dat je denkt: waar was ik niet duidelijk en je gaat twijfelen aan jezelf en dan tegelijkertijd word je ongeduldig, wil vriendelijk blijven maar denkt. What the f.ck:-) en ineens denk ik nu aan ons momentje met Grant die ineens dacht (door mijn overtuiging) dat ie toch echt n jaar ouder was dan ie was:-) zou t besmettelijk zijn de Indische overtuiging...:-) geniet verder en laat ons meegenieten met de mooie verhalen. X